Ludzie nie dlatego
przestają się bawić,
że się starzeją,
lecz starzeją się,
bo się przestają bawić.
Mark Twain
Strona główna

Maidenheads

Ewa Kielan

  The Saint John Night/the Saturday called also Kupala night. Kupala is one of the ancient Slavic deities. It has been known till now for the tradition of throwing maidenheads into the water on that night. It is a joyful fiest. The celebrated rites are to provide health and bumper crops. People make bonfires, dance around them and jump over them. The flames are to clean them and to protect them from devil power. Young girls weave maidenheads of flowers, place burning candles inside them and throw them onto the flowing water. Observing the maidenheads the girls predict when they will get married . If the maidenhead flows straight and the candles burn with brilliant flames and if it is caught by a sweetheart it is a good forecast. But if the maidenhead twirls, cannot flow away from the bank or is caught by water plants or drown – it portends love problems, sorrow, disaster and the end of love. Bacherols try to catch the maidenheads from the water. It has been a way of matching pairs. It has been connected with ancient aspect of Kupala fiest. Some sources mention that it was a fiest of love and the pairs matched in that way went into the forest. A legendary fern flower was also sought then. It was the next custom connected with the Kupala Night. The Saint John Night, the shortest one in the year, has been full of misteries and magics and the magic fern flower was to blossom once in that only night. It was to show the way to treasures, to bring happiness and richness. Only a young, veracious, virtuous and brave person could find that magic plant. This custom was mentioned by Polish literature. Ignacy Kraszewski, Adam Mickiewicz and Juliusz Słowacki wrote about maidebheads.

Wianki

Noc Świętojańska / Sobótka - inaczej Kupalnocka/ znana jest z zachowanej do dziś tradycji rzucania wianków do wody. Było to święto radosne. Odprawiane rytuały miały zapewnić uczestnikom zdrowie i urodzaje. Ważnym elementem tych obrzędów było palenie ognisk, wokół których tańczono i skakano przez płomienie. Płomienie te miały oczyścić i chronić przed złymi mocami. Młode dziewczęta plotły wianki z kwiatów, umieszczały w nich płonące świece i puszczały je z nurtem wody. Na podstawie obserwacji płynących wianków wróżono czas zamążpójścia lub staropanieństwo. Jeśli wianek płynął równo, a świeca paliła się jasnym płomieniem lub wyłowił go ukochany - wróżba była pomyślna. Gdy wianek wirował, nie odpływał od brzegu, zaplątał się w rośliny wodne lub zatonął - wieszczyło to kłopoty miłosne, smutek , nieszczęście i koniec miłości. Kawalerowie próbowali wianki wyławiać z wody. Był to sposób na kojarzenie par. Wiąże się to z aspektem dawnej Nocy Kupały. Źródła historyczne podają, że było to święto miłości a skojarzone pary udawały się na spacer do lasu. Szukano wtedy także legendarnego kwiatu paproci. Był to kolejny zwyczaj związany z Nocą Kupały. Noc Świętojańska, najkrótsza w roku, jest pełna tajemnic i czarów a magiczny kwiat paproci miał zakwitać tylko w tę noc. Miał wskazywać drogę do skarbów, przynosić szczęście i bogactwo. Tylko osoba młoda, prawdomówna, cnotliwa i odważna mogła odnaleźć tę czarodziejską roślinę. Ten zwyczaj znalazł wielkie odbicie w polskiej literaturze. Pisali o wiankach I. Kraszewski, A. Mickiewicz, J. Słowacki

Powrót do strony głównej projektu
Powrót do Tekstów i prezentacji

Engine by Piotr Skowronek